در رشتن و بافتن فلسفه کم کاری مکردم
اما
سالی وقایع و مطالعات در اندک زمانی به هم آمدند!
دوختن و شستن این تفکرات و آمیختن آن ها به هم
در تار و پود فلسفه ام چنان گره هایی افکند که از دور به نقب می مانند
کارم به رفو های پی در پی کشیده
ولی گر عیب از خود تار باشد
رفو را چه فایده؟
قالی ای که نقب هایش رفو شده
گره هایش باز شده
پا را گرم می کند
ولی چشم را نوازش نمی دهد!
گر زندگی را به گرما میخواستم و با تاریکی خو گرفته بودم
جز رحم مادر چه چیز را میخواستم!؟؟
گر نتوان خرما خورد از این خار که کشتیم
و دیبا نتوان کرد ازین پشم که رشتیم 1
بقای خاکی را کجای دلمان بگذاریم!؟
همان بهتر که آتش بزنیم
خویشتن را همراه این خار و پود بسوزانیم
به دقت شعله ها را به نظر آوریم!
حرارتش را
نور بی رقیبش را
احساس کنیم
و افقی رقم زنیم که در آن
تار و پود جدیدی به هم آوریم!!!
سوال اینجاست
آتشی که به قالی میفته
دل صانع رو به درد نمیاره!؟
کدام صانع قالی خویش می سوزاند!؟
کدام صانعی می تواند!؟
صانع جز رفوهای پی در پی دلش چه کاری راضیست!؟
پ.ن
1.
خرما نتوان خوردن ازین خار که کشتیم
دیبا نتوان کردن ازین پشم که رشتیم
(سعدی)
2. چون منااا پست گذاشت تقصیر اولیه از مناااست که پست گذاشتم!
3. اون پشت مشتا، یه فرش کهنه و قدیمی هست که خودت تمام و کمال نبافتیش حواست جمع باشه تا کجا میشه سوزوند!
کک ها موجودات ریز و جالبی هستند. خیلی خوب می پرند و نسبت به قدشان قهرمان پرش ارتفاع جانداران محسوب می شوند. اگر یک کک را در یک ظرف روباز قرار دهیم، کک به راحتی از آن بیرون می جهد ،حال اگر سرپوشی روی ظرف قرار دهیم کک پس از هر پرش با سرپوش برخورد میکند. پس از مدتی تلاش و کوشش و چند بار سرنگون شدن، کک به ارتفاعی میپرد که سرش به سرپوش برخورد نکند. حالا اگر ما سرپوش را برداریم در کمال تعجب میبینیم کک از ظرف بیرون نمی پرد بلکه تا ارتفاعی میپرد که سرش به سرپوش نمی خورد. درواقع با این که محدودیت فیزیکی رفع شده است اما کک در نظر میگیرید این محدودیت وجود دارد:)
فیل ها رو در نظر بگیرید. در سیرک ها زمانی که فیل بچه است، یک پایش را به تیرک میبندند. فیل تلاش میکند اما قدرت کافی برای رهایی ندارد و پس از مدتی رام محدودیت طناب می شود. وقتی فیل بزرگ و تنومند میشود در کمال تعجب میابیم که یک پایش را با همان طناب به تیرک میبندند. فیل به راحتی می تواند خویش را آزاد سازد اما اسیر محدودیت ذهنی و تجربه خویش شده است که می گوید تلاش بی فایده است و از طناب نمی شود رهایی یافت. فیل چنان توانایی هایش را محدود فرض کرده که محدودیتی که برایش معنی ندارد را میپذیرد.
اما انسان ها به واسطه روابط اجتماعی گسترده ای که با یکدیگر دارند نوع بالاتری از محدودیت را تجربه می کنند! به این نوع محدودیت می گویند محدودیت منتقل شونده!!!
این نوع محدودیت از ذهن شخصی به شخص دیگه منتقل میشه.
یعنی اگر ما جای فیل ها بودیم به بچه های خویش میگفتیم که برای رهایی از طناب اصلا تلاش نکنند و گربه را دم حجله میکشتیم!!! در این حالت همگی محدودیت هایمان را جمع میکنیم و به اشتراک میگذاریم.
این مکانیسم با این که در بقا به ما یاری رساند، به مرور زمان، ما را در گستره ای از محدودیت ها که طی سال های سال شکل گرفته مثل محدودیت های غلط اجتماعی و محدودیت هایی که نتیجه ناکامی اطرافیانمان است غرق میکند !!!!
هرشخصی در زندگی نیاز دارد گاهی بایستد و به خویش و اطراف بنگرد و محدودیت های ذهنی را شناسایی کند و کنار بزند!
دل هرشخصی دروازه هایی داره! دروازه هایی که وظیفه حفاظت از قلعه رو بر عهده دارن! بعضی ها دروازه های دلشون باز تر از بقیست و بعضی ها هم همش دوست دارن بسته نگهشون دارن. :)
وقتی دروازه های دلتون مورد حمله قرار بگیره و بشکنه.
کولاکی آغاز میشه که بعضی عاشقشن و برای بعضی خوشایند نیست!!!!
از جنس تغیره :)
آیا بعد از این تغیر میتونی دروازه هات رو دوباره در اون نقطه ببندی!؟ واقعا فکر نکنم به این سادگی ها باشه :)
و حالا مسئله مهم تر اینه که قلعه دلت رو گسترش میدی و دروازه هایی جدید ، دور تر از دروازه قدیمی میسازی یا نه!؟ اگر واقعا لذت بردی و آیین جدید رو به دلت راه دادی! به عنوان مثال ملکه ای به قلبت راه دادی! مسلما دروازه های جدیدی خواهی ساخت و از ملکت حفاظت خواهی کرد!!!!
اما اگر با این آیین نسازی! سرنوشت این قلعه چه خواهد شد!؟
این است داستان یک قلعه!!!! شاید مهم ترین قلعه هر شخص در این دنیا!!!!!
قلعه ای که در هر شخص ت متفاوتی داره!
قلعه ای که برای بعضی ها بی در و پیکره !بعضی ها هم منتظرن با هرچیزی پرش کنن!
بعضی ها تغیرات رو سخت میبینن و دروازه رو با نمیکنن تا وقتی که میشکنه و . !
بعضی ها قلعشون رو از دست دادن!!!!
بعضی ها چنان قدرتمند بازسازیش میکنن که هرکسی رو به تحسین وا میداره!!!!
.
کام روا باشید دوستان من :)
درباره این سایت